این دوره در دو روز 8 ساعته برگزار می شود از 9 صبح الی 16:30 بعدازظهر

روان‌درمانی وجودی را نمی‌توان مانند سایر مکتب‌های درمانی مانند رفتارگرایی یا روان تحلیلی یک مکتب مستقل در نظر گرفت. این درمان را می‌توان با سایر رویکردهای درمانی ادغام کرد. این نوع درمان به جای اینکه رویکردی تکنیکی ارایه کند که در برگیرندهٔ مجموعه‌ای از قوانین روان‌درمانی باشد، روشی از تفکر درباره تجارب انسانی است که شاید قسمتی از هر گونه روان‌درمانی است.[۱] هر فردی می‌بایست با موضوعات اساسی دربارهٔ نگرانی‌های نهایی مواجه شود که عبارت‌اند از: مرگ، آزادی، تنهایی و معنا. رویکرد وجودی به درمان دربرگیرنده درمانگری است که می‌خواهد سفری به عمیق‌ترین مسائل زندگی داشته باشد. روان‌درمانی وجودی نوعی نگرش نسبت به رنج بردن انسان‌ها است و از هیچ راهنمای درمانی استفاده نمی‌کند. این درمان سؤالات عمیقی درباره ماهیت نوع انسان و ماهیت اضطراب، ناامیدی، سوگ، تنهایی، انزوا و بی‌هنجاری مطرح می‌کند. همچنین به طور مرکزی با سؤالاتی درباره معنا، خلاقیت و عشق چالش می‌کند. گذشته از انعکاس این تجربیات انسانی، درمانگران وجودی نگرش‌های خردمندانه‌ای دربارهٔ درمان دارند که در ضمن تلاش‌های مکرر به منظور کمک به انسان‌ها، باعث آشفته شدن‌شان نگردد. در واقع بسیاری از درمانگران بدون در نظر گرفتن چنین رویکردی، از روان‌درمانی وجودی استفاده می‌کنند.